Naselja Arilje, Požega, Lučani, Čačak i Gornji Milanovac nalazila su se u vrlo teškoj situaciji u pogledu vodosnabdevanja. Problem je bio utoliko veći što postojeća izvorišta nisu mogla da obezbede odgovarajući kvalitet vode, pa su se vrlo često vodovodi isključivali iz eksploatacije. Ukratko, situacija je bila sledeća:

Arilje je koristilo nekoliko manjih izvora i bunara u Latvičkom naselju. Maksimalna izdašnost svih izvorišta bila je 60 l/s. Tokom leta i zima ova izdašnost se smanjivala za 50%. Zbog pojave zagađenja rečne vode u Zapadnoj Moravi iz čijeg su se toka prihranjivali bunari, kvalitet vode je bio ugrožen. Nedostatak vode bio je permanentan, kako za potrebe stanovništva tako i za potrebe industrije.

Požega se snabdevala vodom iz izvorišta lociranog pored Skrapeža. Kapacitet izvorišta bio je oko 100 l/s što je bilo nedovoljno za stanovništvo i industriju. Poseban problem za ovaj grad predstavljala je stalna ugroženost izvorišta od izlivene nafte. Znatna količina nafte prodrla je u podzemlje, pored izvorišta, nakon izlivanja oko 700 tona nafte prilikom havarije 1982. godine na železničkoj stanici u Požegi. Samo trajna i uporna borba za primenu posebno sistema odbrane, ovo izvorište je održavala u životu. Izvorište je takođe bilo ugroženo zbog degradacije kvaliteta rečne vode Skrapeža, a kao posledica industrijskog i drugog zagađenja Skrapeža. Zbog ovakog stanja, izvorište se često isključivalo iz eksploatacije i grad se orijentisao na snabdevanja cisternama.

Lučani su koristili rečnu vodu Zapadne Morave nakon prečišćavanja na postrojenju klasičnog tipa. U periodu od 1981. godine uočeno je znatno pogoršanje kvaliteta vode sa pojavama mazuta, nafte, mineralnih ulja i deterdženata. Ova udarna zagađenja postojeće postrojenje nije moglo da odstrani, pa je vrlo često dolazilo do isključivanja snabdevanja vodom stanovništva, odnosno voda za piće se dovozila i distribuirala građanima cisternama, a iz vodovoda se koristila isključivo za sanitarne potrebe.

Čačak je koristio bunare koji su u priobalju Zapadne Morave iznad brane u Parmencu. Izdašnost ovih bunara je bila nedovoljna za potrebe Čačka, pa su se na jednom delu izvorišta koristili infiltracioni bazeni sa nalivanjem vode iz Zapadne Morave. Kvalitet vode je bio pod direktnim uticajem kvaliteta rečne vode Zapadne Morave, pa je zbog havarijskih zagađenja Zapadne Morave dolazilo povremeno do prekida u vodosnabdevanju grada.

Gornji Milanovac raspolaže sa nedovoljnim količinama vode za potrebe stanovništva i industrije. Sva izvorišta, a naročito ono koje zahvata vodu iz rečnog toka Dičine, znatno osciliraju u pogledu izdašnosti tokom godine. Nedostatak vode u sušnom periodu stvara velike probleme u gradu i objektivno predstavlja kočnicu njegovog daljeg razvoja.